In de wereld van de superheldenfilms zijn tegenwoordig zogenaamde “origin stories” populair, die verhalen over de herkomst van een superheld. Dit is daar een nogal afwijkende, zeer grimmige en zowaar intelligente variatie op. Al is de Joker natuurlijk geen held, maar juist het tegenovergestelde, een aartsvijand van Batman. Het is een beetje alsof Michael Haneke of Ken Loach een verhandeling hebben gemaakt over hoe de Joker is geworden zoals hij is. Overigens had de werkelijke regisseur, Todd Phillips, tot nu toe slechts een aantal zeer matige publieksfilms afgescheiden. We maken kennis met Arthur Fleck, een zonderling die nog steeds bij zijn moeder woont. Hij verdient een schamel inkomen door te werken als clown voor een dubieus agentschap. Zijn ambitie is om standup comedian te worden, maar het lijkt er niet echt op dat hij daar geschikt voor is. Hij is psychisch bepaald niet stabiel en we zien hoe hij in een distopisch Gotham City door vrijwel iedereen gepest of genegeerd wordt en zo langzamerhand afglijdt. Door een vreemde samenloop van omstandigheden groeit hij echter, tot zijn eigen verbazing, uit tot het boegbeeld van een soort volksopstand. En tot de gestoorde nemesis van Batman zoals we hem kennen. Maar dus wel een extreem verknipte versie daarvan. Overigens zagen we hoofdrolspeler Joaquin Phoenix eerder in You Were Never Never Really Here in een vergelijkbare en meer realistische en daarmee misschien nog wel verontrustender rol. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Een groep jongeren, sommige nog kinderen, in militaire outfits en met echte wapens verblijft bij een bunker op een modderige hoogvlakte ergens in Zuid Amerika. Soms worden ze getraind door een commandant die doet denken aan de “drill sergeant” uit Full Metal Jacket. De rest van de tijd hangen ze rond en houden zich onledig met feesten. Gaandeweg blijkt dat ze deel uitmaken van een niet nader omschreven groep guerrilla’s en dat ze een gijzelaar bewaken, een Amerikaanse vrouwelijke ingenieur. Via de radio krijgen ze soms instructies van een centrale commandopost. Na een nachtelijk gevecht tussen de rebellen en hun tegenstanders krijgt de groep opdracht zich te verplaatsen naar een kamp in de jungle van de Amazone. Daar doet de gijzelaar een ontsnappingspoging hetgeen scenes oplevert die doen denken aan Aguirre der Zorn Gottes en Fitzcarraldo. Zonder verdere achtergrond en context blijft er veel onduidelijk en de film eindigt net zo abrupt als hij begonnen is en laat de kijker met heel wat vragen achter. Strijdt de groep voor een bepaalde zaak? Of zijn ze volgelingen van een losgeslagen leider als in het boek Heart Of Darrkness waarop ook Apocalypse Now gebaseerd is? Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Vier Amerikaanse studenten reizen met een vriend mee naar zijn geboortegrond in noord Zweden voor de midzomernacht feesten. Wat zich vervolgens ontrolt is een soort horrorfilm bij klaarlichte dag. De film is een potpourri van elementen uit andere films, waarbij één klassieker, The Wicker Man uit 1973, niet onvermeld mag blijven. Dat is meteen ook de zwakte van de film. De makers wekken de indruk uitgebreid te hebben zitten brainstormen wat ze zoal in de film konden proppen: sektes, heidense rituelen, inteelt, kannibalisme, noem het maar op. Daarmee is de film met bijna twee en een half uur ook aan de lange kant geworden. Soms is hij nogal langdradig; iets bondiger had geen kwaad gekund. Aan de andere kant zijn de beelden geregeld prachtig en zal de kijker een aantal daarvan niet snel vergeten. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Manuel is een ambitieuze regionale Spaanse politicus van wie bekend wordt dat hij verdacht wordt van corrruptie. Maar hij blijkt niet de enige rotte appel. Vrijwel iedereen binnen zijn partij, tot en met de partijtop, is niet zuiver op de graat. Manuel is vastbesloten dat hij niet in zijn eentje als zondebok wil fungeren. We volgen hem in zijn gevecht met het partijestablishment en zijn zoektocht naar bewijsmateriaal om de anderen in zijn val mee te sleuren. Dat levert een spannende politiek thriller op die ook herinneringen oproept aan een maffiafilm als The Godfather. Het geheel wordt begeleid door een aanstekelijke soundtrack met daarop geregeld stevige techno. Het einde van de film is tamelijk abrupt en laat daardoor de nodige ruimte voor discussie. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Deze film van Quentin Tarantino is één grote ode aan Hollywood. Dat van de films, maar vooral ook de TV series van de jaren ‘50 en ‘60. Hij is lang en in het eerste gedeelte ligt het tempo zeer laag en wordt er vooral een sfeerschets neergezet. Daar lijkt Tarantino eigenlijk vooral bezig te laten zien hoe goed en mooi hij kan filmen. Een aantal scenes is eindeloos uitgesponnen. Andere zijn eigenlijk totaal overbodig, tenzij je zegt dat ze bijdragen aan de sfeer. Er wordt uitgebreid in klassieke Amerikaanse auto’s rondgereden, waarbij steevast de radio aan staat en Tarantino weer een hippe soundtrack kan laten horen. Hoofdpersonen zijn een televisieacteur op zijn retour (Leonardo DiCaprio) en zijn stuntdubbel, gespeeld door Brad Pitt, die in deze rol de show steelt. In bijrollen komt een aantal bekende acteurs voorbij, waarbij Al Pacino er heerlijk op los schmiert als een dubieuze producer. Wanneer het verhaal in het tweede deel eindelijk op gang komt, draait alles om de beruchte moord van de bende van Charly Manson op Sharon Tate, de toenmalige vrouw van Roman Polanski. Natuurlijk is er, zoals altijd bij Tarantino, een gewelddadige finale. Maar het moet gezegd worden dat hij hier op een toch wel verrassende wijze speelt met de bekende historische feiten. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

In  de nadagen van hun carrière komen Stan Laurel en Oliver Hardy weer bij elkaar nadat ze meer dan anderhalf decennium niet meer hebben samengewerkt. Ze doen een tournee door Engeland en Ierland. Aanvankelijk met weinig succes en voor half lege zalen, maar gaandeweg trekken ze meer publiek, krijgen er zelf ook meer plezier in en  raken na al die jaren weer aan elkaar gewend. Toch is er nog de nodige wrevel die uitgepraat moet worden als gevolg van gebeurtenissen in de jaren na hun grootste successen. Wat hen tijdens deze tournee op de been houdt is het vooruitzicht van een nieuwe film die ze zullen gaan maken. Althans, Stan is bezig dat te regelen, maar of het er ook echt van zal komen blijft lang onduidelijk. De komieken worden prachtig neergezet door Steve Coogan en John C. Reilly en er zijn twee prachtige bijrollen voor hun echtgenotes die in de loop van de film over komen uit de VS. Een aangename, enigszins melancholieke film. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.