De Nederlandse astronaut André Kuipers heeft een film gemaakt. Althans, een compilatie van beelden die in de loop der jaren gemaakt zijn van verschillende ruimtemissies door verschillende landen. Er zijn vooral veel beelden van het ISS waar hij zelf twee keer heeft verbleven. De reis wordt getoond van begin tot einde. Van trainingen, lanceringen en de terugkeer naar de aarde. En we krijgen veel, heel veel van de aarde te zien, en de schoonheid daarvan vanuit de ruimte. Zoveel dat zelfs deze prachtige beelden toch op den duur wat gaan vervelen. De muziek is van Vangelis. Deze s niet nieuw; ook dit is een compilatie uit zijn ruime oeuvre. En ook hier geldt dat, behalve misschien voor degenen die hardcore fan zijn, het na verloop van tijd wel als een overdosis begint te klinken. Maar al met al toch een interessant en sympathiek project. Zie voor meer info op de IMDB en op  filmkrant.nl.

Wanneer de film begint, zien we een soort Duits model gezin in de jaren ’40. Vader, moeder en kinderen zwemmen in een rivier, en blijken in een keurig huis met daar omheen een fraaie tuin te wonen. Huisje, boompje beestje, een braaf leventje. Maar wanneer de vader op een bepaald moment een nazi uniform aantrekt, lijkt er toch iets vreemds aan de hand. En wanneer de camera meer beelden van de tuin toont, zien we achter de tuinmuur silhouetten van gebouwen die ons bekend voorkomen. Zijn dat niet de gebouwen van kamp Auschwitz? En ja, het gezin blijkt naast dat kamp te wonen. Het wordt duidelijk dat de vader de commandant van het kamp is. En dat de moeder van simpele afkomst is, en nu de schijn hoog houdt van de vrouw van een belangrijk man. Het kamp zien we verder nooit echt, we horen alleen geluiden: gesnauwde bevelen in het Duits, geschreeuw van slachtoffers, geblaf van honden. En we zien soms de rook van de schoorstenen of ‘s nachts de gloed van de ovens. En steeds meer scenes van de vader met andere nazi’s, die overleggen over hoe ze hun plannen zo efficiënt mogelijk kunnen uitvoeren. Een ijzingwekkende, klinische en fascinerende film over wegkijken. Net doen alsof de wereld aan de andere kant van die muur niet bestaat. Toen en nu. Want zijn er in de huidige wereld ook niet zulke muren? Zowel fysieke als denkbeeldige? Zie voor meer info op de IMDB en op  filmkrant.nl.

Fascinerende documentaire over een groep van acht vrienden uit het alternatieve (krakers) circuit die in 2013 naar Noorwegen, naar het Noorderlicht wilden varen. In een tot zeilboot omgebouwde loodsboot. Zonder enige ervaring in zeilen op zee, en met nauwelijks meer navigatiemiddelen dan een paar kaarten en hun iPhones. De overtocht van Schiedam naar Schotland liep ternauwernood goed af. Daarna ontstond er een splitsing in de groep en gingen er vijf van boord. De overige drie vertrokken op een stormachtige dag vanuit Schotland voor de oversteek naar Noorwegen. Van hen en van de boot is daarna nooit meer iets vernomen. Er zijn heel veel beelden van de voorbereidingen en van de reis naar Schotland, gemaakt met de telefoons van de vrienden. Het idee was om van de hele onderneming een filmverslag te maken. Via die beelden en via interviews met de overlevenden vormt deze film een aangrijpend verslag van een overmoedig, levensgevaarlijk  avontuur. Zie voor meer info op de IMDB en op  filmkrant.nl.

Soms komt er een film uit een ver verleden (1963) voorbij die in één klap alle films van het lopende jaar even doet vergeten. Zo’n film is ‘Melodie en Sous-sol’ van Henri Verneuil met fraaie rollen van de Franse legendes Jean Gabin en Alain Delon. Een soort film noir, in glorieus zwart-wit, met een coole jazzy soundtrack en met veel sfeervolle beelden van de Cȏte d’Azur. Gabin is een oudere crimineel die nog één keer een grote slag wil slaan met een overval op een casino. Daarvoor roept hij de hulp in van jonge hond en playboy Delon. Dat levert onder andere een prachtige sequentie van de overval op die bijna een half uur duurt, en waarin vrijwel niet gesproken wordt. Zoals gebruikelijk in een film noir loopt het hele avontuur (natuurlijk) niet goed af. En dat levert één van de mooiste ontknopingen uit de filmgeschiedenis op. Zonder geweld of achtervolgingen overigens. Meer daarover prijsgeven zou een enorme spoiler zijn! Zie voor meer info op op de IMDB.

Het is jammer maar helaas. Daniel Craig was de beste James Bond sinds Sean Connery, maar de vijfde en laatste film waarin hij 007 vertolkt is zeker niet de beste uit de serie. Alle vaste ingrediënten zijn aanwezig: exotische locaties, mooie vrouwen, futuristische gadgets, spannende achtervolgingen met mooie stunts (grotendeels echt uitgevoerd en niet uit de computer) en natuurlijk het hoofdkwartier van de grote schurk dat uiteindelijk wordt opgeblazen. Zo’n achtbaanrit lijkt niet lang genoeg te kunnen duren, maar deze film is met twee uur en drie kwartier echt te lang. Af en toe sleept het en is hij zelfs wat saai. Dat is natuurlijk dodelijk voor een Bond film. Wat ook niet helpt, is dat de megalomane superschurk nogal houtenklazerig wordt gespeeld door de acteur die doorbrak met de rol van de zanger van Queen in de biopic over die nog altijd ernstig overgewaardeerde band. Het einde van de film is dan wel weer verrassend. Hoe het nu verder moet met de serie wordt een groot vraagteken. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Rob (een vrijwel onherkenbare Nicolas Cage) is een verwilderd type dat in de uitgestrekte bossen van Oregon woont in het Noord-Westen van de VS. Hij leeft van de opbrengsten van de truffels die hij vindt met zijn huisgenoot, een varkentje. Op een dag wordt hij overvallen en wordt het varkentje gestolen. Noodgedwongen keert Rob daarna terug naar de verdorven grote stad, op zoek naar zijn varkentje. Er lijkt dan een regelrechte wraakfilm te volgen, met onder andere een Fight Club achtige scene. Dat soort films kennen we wel van Cage. Er zijn ook elementen van een “buddy movie”, want Rob krijgt op zijn zoektocht hulp van zijn aalgladde “dealer” die zijn truffels in de stad aan de man brengt. De film wordt helaas verder ontsierd door een aantal nogal karikaturale personages en een paar scenes die wel erg op het sentiment werken. En al vrij snel wordt duidelijk bij welke, aan alle touwtjes trekkende manipulator de zoektocht zal uitkomen. Maar ach, dat thema kennen we uit vele beroemde misdaadfilms en klassieke zowel als moderne films noir. Omdat alles tegen het einde vervolgens een heel andere wending neemt levert dat een toch wel verrassende en daarmee tamelijk interessante film op. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

In 1999 werd in Deventer de weduwe Wittenberg vermoord. Daarvoor werd een verdachte veroordeeld, maar later bleek er sprake te zijn van onjuist bewijs. Tijdens een herzieningsproces kwam er echter nieuw bewijs naar boven, waarop de verdachte alsnog veroordeeld werd. Journalist Bas Haan raakt bij de zaak betrokken. Hij heeft aanvankelijk de indruk dat de verdachte ten onrechte is veroordeeld. Er lijkt sprake te zijn van een ernstige gerechtelijke dwaling. In de media en op internet wordt in die tijd veel aandacht besteed aan een andere persoon die de dader zou zijn: de “klusjesman”. Met name Maurice de Hond beschuldigt deze man steeds. De film stelt dit soort gevallen van “trial by media” aan de kaak. We zien hoe vele media maar wat graag aandacht besteden aan de ongefundeerde beschuldigingen van de Hond. Trieste en weerzinwekkende dieptepunten zijn hierbij de ruimte die hij krijgt in de talkshows van VARA coryfeeën Matthijs van Nieuwkerk en Claudia de Breij. Haan komt in contact met de klusjesman en ziet hoe diens leven verwoest wordt door al deze negatieve publiciteit. En uiteindelijk blijkt dat toch wel degelijk de meest waarschijnlijke dader is gestraft. Dit alles wordt getoond in een film over gedegen journalistiek werk in de traditie van grote voorbeelden als All The President’s Men en Spotlight. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.