CD van het jaar 2024
Oude rot Nick Cave is still going strong, en bracht dit jaar een prachtig album uit. Ook degenen die geen hardcore fan zijn, kunnen dat beamen. En met twee fantastische concerten in de Ziggo Dome bevestigde hij dat ook nog eens. Tijdens die optredens bracht hij een dwarsdoorsnede van zijn gehele oeuvre. En net als op het album vielen daar vooral een paar recente nummers op waarin hij zich heeft ontwikkeld tot een soort “gospel preacher”, zoals we die kennen uit Amerikaanse kerken. Maar dan natuurlijk wel met de “Nick Cave touch”. Maar ook onder de nieuwe nummers op de plaat die meer aansluiten bij wat we van hem kennen, is een aantal juweeltjes.
CD van het jaar 2023
In de pop en rock spreekt men soms van “oude rockers” bij artiesten die al heel lang meedraaien. Misschien is die term ook van toepassing in de dance scene? In elk geval is Laurant Garnier al vele, vele jaren actief, en is hij één van de (Franse) godfathers van de dance/techno. Het album “33 Tours, et Puis S’ent Vont” is een fraaie verzameling van tracks van hem over de loop der jaren. Vaak enigszins duister en dreigend, zoals we dat van hem kennen, bijvoorbeeld in een prachtig nummer met zang van punk legende Alan Vega.
CD van het jaar 2022
Het was lang wachten op ‘Multitude’, het nieuw album van Stromae, na zijn grote doorbraak met zijn tweede plaat, ‘Racine Carrée’, in 2013. Acht jaar, waarin hij een moeilijke periode doormaakte, en ook vader werd. In de teksten op ‘Multitude’ komt dat allemaal aan de orde. Wat dat betreft zijn er af en toe overeenkomsten met bijvoorbeeld New Order: donkere teksten op vrolijke (dans)muziek. In het geheel is deze plaat overigens minder dansbaar dan ‘Racine Carrée’. Maar muzikaal gezien wel diverser, een echte smeltkroes. Er zijn, naast de gebruikelijke electronische klanken, invloeden en instrumenten van over de hele wereld te horen. Onder andere uit Spanje, Afrika, Zuid-Amerika en China. En hoe je het ook wendt of keert klinken toch ook altijd de invloeden van die andere Grote Belg, Jacques Brel, ergens in de verte door. Een prachtplaat, met daarop ook de beste single van het jaar: ‘l‘Enfer’
CD van het jaar 2021
‘Song Machine Season One’ van Gorillaz is wel weer een heel fijne verzameling nummers met bijdragen van zeer uiteenlopende artiesten. Zoals we dat inmiddels van deze “band” gewend zijn. Gasten zijn dit keer onder andere oude bekenden als Tony Allen, Robert Smith, Beck en zowaar ook Elton John. Van de ‘Limited Deluxe Edition’ is de tweede CD ook zeer de moeite waard.
CD van het jaar 2020
‘Kiwanuka’ is alweer het derde album van Michael Kiwanuka. Hij brak in 2012 door met het gevoelige ‘Home Again’. Op deze plaat laat hij een mix horen van verschillende, vooral “zwarte”, muziekstijlen. De eerste twee nummers hebben een soort “Motown beat”. Daarna volgt ook een aantal wat meer gevoelige, jazzy en atmosferische nummers, dat soms een soort “Blue Note gevoel” oproept. Aan de andere kant hij is ook niet vies van af en toe een lekkere gitaarsolo. Zijn invloeden lijken te lopen van bijvoorbeeld Pink Floyd tot filmmuziek als die van Ennio Morricone. Kortom: een heel aangename plaat; afwisselend en soulfull.
CD van het jaar 2019
Paul Weller is een ouwe rot die alweer een paar decennia mee draait. Vernieuwend is hij niet (meer), maar hij vernieuwt zichzelf nog wel steeds. Deze plaat geeft een dwarsdoorsnede van zijn oeuvre, live opgenomen in The Royal Festival Hall in een semi acoustische setting met begeleiding van een groot orkest. Jarenlang weigerde hij nummers te spelen uit zijn verleden bij The Jam en The Style Council, maar gelukkig brengt hij tegenwoordig ook weer nummers uit die periode ten gehore. En dat alles in een heel relaxte “mood”.
CD van het jaar 2018
Voor degenen die niet alle muzikale ontwikkelingen meer exact op de voet volgen waren er ook een paar oudgedienden die dit jaar verdienstelijke platen uitbrachten. Paul Weller kwam met een mooie, heel ingetogen plaat. De Foo Fighters maakten een plaat met niet zoveel nieuws onder de zon, maar wel lekker. Dan viel de nieuwe van de Arctic Monkeys nog het meeste op. Deze wijkt behoorlijk af van hun voorgaande werk. Hij lijkt vooral voort te borduren op de weg die zanger Alex Turner samen met Miles Kane was ingeslagen met hun project The Last Shadow Puppets. Turner ontpopt zich ook op deze plaat van de Monkeys steeds meer als een soort “crooner” en de muziek sluit daar op ‘Tranquility Base Hotel & Casino’ bij aan. Het hele album ademt een soort “Las Vegas sfeer”. Het is wel even wennen en het vergt meerdere keren beluisteren, maar dan begint de plaat toch echt te groeien.
CD van het jaar 2017
In 2010 maakten de Goriillaz met ‘Plastic Beach’ hun absolute meesterwerk. Met deze ‘Humanz’ evenaren ze zeven jaar later dat album niet. De magische sfeer en eenheid die die plaat kenmerkten ontbreken hier. Zoals ook op hun eerdere albums is dit meer een verzameling nummers met steeds wisselende gastmuzikanten. Toch levert dat weer een unieke plaat op van een van de meest interessante bands van de afgelopen twee decennia.
CD van het jaar 2016
De Rolling Stones zijn met hun enorme repertoire, nog altijd een prima live act. Wanneer ze nog eens iets nieuws uitbrengen, is dat zelden heel interessant. Op deze CD gaan de heren op hun oude dag echter terug naar hun roots: de blues! Zo zijn ze weer terug bij de muziek waar ze ooit hun carrière mee begonnen. Ze maken hun naam “The Greatest Rock ’n Roll Band On Earth” hier helemaal waar. Er is waarschijnlijk geen andere band op de wereld te vinden die zo goed is in dit soort rudimentaire muziek. En daarbij spat het speelplezier er bij de heren hoorbaar vanaf. Een heerlijke plaat!Zie voor meer op OOR.nl
CD van het jaar 2015
‘Music Complete’ van New Order is een heel fijne comeback van een stel oude favorieten, die laten horen “still going strong” te zijn. In het laatste gedeelte zakt hij helaas wel wat in; als het een LP was geweest zou je zeggen dat kant A fantastisch is en kant B toch wel een stuk minder. ‘People on the High Line’ behoort tot de beste nummers die ze ooit gemaakt hebben. Ook ouwe lullen kunnen nog swingen!
CD van het jaar 2014
‘Turn Blue’ van de Black Keys. Ook dit jaar weer een plaat van “oudgedienden”. Deze CD is duidelijk wat minder dan hun vorige album (plaat van het jaar van 2011), maar toch is zeker de helft van de tracks weer ijzersterk en blijft de band zich ontwikkelen.
CD van het jaar 2013
‘AM’ van de Arctic Monkeys. Na een wat slappe periode zijn ze weer ijzersterk terug. Afwisselend ouderwets dynamische en wat meer “slepende” nummers. Ze schijnen tegenwoordig goeie maatjes te zijn met de Queens Of The Stone Age en dat is af en toe goed te horen. Helaas zakt de plaat naar het einde toe wel wat in.
CD van het jaar 2012
‘In Our Heads’ van Hot Chip. De enige echte “rechtmatige” opvolgers van New Order. (Ze hebben ook al een nummer opgenomen met good old Bernard Sumner, zie hier.) OK, de CD is niet speciaal geniaal en zakt tegen het einde wat in, maar is toch héél lekker.
Concert van het jaar 2012
Paul Weller in de Melkweg. Prima concert. “The Modfather is still going strong!” Zelfs de nummers van zijn laatste CD ‘Sonic Kicks’, die misschien wat erg experimenteel was en daardoor nogal tegenviel, klonken live prima. Ook Benjamin Herman speelde een paar nummers mee. (Foto Toyah Boer & Bert Ververs.)
CD van het jaar 2011
De Black Keys maken nog steeds vuige rootsy rock- blues. Maar nu iets meer geproduceerd dan op hun eerste platen, waarop ze alleen gitaar en drums als begeleiding hadden. Niet heel vernieuwend, maar wel hééél lekker. Niet zo’n meesterwerk als ‘Plastic Beach’ van Gorillaz van vorig jaar, maar wel met een paar absoluut geniale nummers.