Een beetje flauw gesteld zou je kunnen zeggen dat dit een soort prequel is op Saving Private Ryan. Die speelde in de Tweede Wereldoorlog en deze in de Eerste, en in beide films moeten een paar soldaten op missie achter de vijandelijke linies voor een reddingsoperatie. Maar goed, eerlijk gezegd hebben beiden, afgezien van deze thematische overeenkomst, verder helemaal niets met elkaar te maken. En waar Saving Private Ryan na de inmiddels legendarische openingssequentie over de landing op de stranden van Normadië ontaardde in een een soort veredelde aflevering van The A-Team, blijft 1917 een stuk serieuzer en overtuigender. De indruk wordt gewekt dat alles in één take is opgenomen, maar dat is natuurlijk onzin. De film duurt immers twee uur, maar het tijdsverloop beslaat ruim een dag. En er zijn genoeg momenten te zien waar gemonteerd kan zijn, zeker met alle moderne digitale technieken. Twee Britse soldaten moeten in de loopgraven van WO I een weg zien te vinden dwars door de vijandelijke linies om andere Britse pelotons te waarschuwen van een geplande aanval af te zien, omdat ze daarbij in een hinderlaag van de Duitsers zullen lopen. Dat levert realistische beelden op van alle ellende van deze uitzichtloze oorlog en ook een aantal spannende filmisch fraai vormgegeven momenten. Het is echter vooral ook een vertoon van het kunnen van de regisseur en wordt daarmee nooit echt meeslepend of aangrijpend. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Ooit liet Dick Maas met De Lift zien dat er in Nederland naast serieuze boekverfilmingen en zwaarwichtige drama’s over de Tweede Wereldoorlog ook best onderhoudende popcorn-actie-thrillers gemaakt kunnen worden. Het genre is nooit echt groot geworden binnen de Nederlandse cinema, maar af en toe verschijnt er een exemplaar. Dit is er een fraai voorbeeld van. Een gezinnetje uit een Vinex wijk gaat in hun SUV op weg naar opa en oma. Onderweg krijgen ze het op de snelweg aan de stok met een witte bestelbus die veel te langzaam rijdt op de linker rijbaan. De bestuurder daarvan laat het niet op zich zitten en begint het gezin te achtervolgen. Vanaf dat moment escaleren de ontwikkelingen snel. Regisseur Lodewijk Crijns houdt zich netjes aan de conventies van het genre en voert de spanning gaandeweg flink op. Hij lijkt onder andere duidelijk geïnspireerd door Duel, de debuutfilm van Steven Spielberg. De acteurs zijn lekker op dreef, de actiescènes zijn prima gedaan en alles werkt toe naar een grote finale met daarna ook nog eens een epiloog. Kortom: anderhalf uur aangenaam popcorn-vermaak. Niet meer en niet minder. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Kort gezegd: deze film is een klein feestje. Het is een soort Agathe Christie 2.0. In een barok, afgelegen landhuis is een familie bijeen met de nodige spanningen onderling. Dan wordt één van hen vermoord en iedereen is verdacht, want iedereen heeft wel een motief. Bij hun onderzoek krijgen twee rechercheurs hulp van de beroemde speurder Benoit Blanc: Daniel Craig met een idioot accent ergens uit het zuiden van de Verenigde Staten. Het verhaal heeft de nodige “twists and turns” en de kijker wordt geregeld op het verkeerde been gezet. Natuurlijk wordt het mysterie uiteindelijk ontrafeld door Benoit Blanc. Wat dat betreft is er weinig nieuws onder de zon. Maar het verhaal wordt met veel vaart verteld en de acteurs, onder wie oude rotten als Christopher Plummer, Don Johnson en Jamie Lee Curtis, hebben er duidelijk plezier in. Een dikke twee uur puur en toch intelligent vermaak. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Dit is eigenlijk best wel een bijzonder geval. Aan de ene kant is het een sociaal realistische vertelling in de trant van het werk van Ken Loach of de gebroeders Dardenne. Aan de andere kant is het een soort feelgood movie en af en toe zelfs bijna een comedy. De makers zijn dezelfde als van de grote Franse arthouse hit Intouchables uit het begin van deze eeuw. Dit keer vertellen ze het op ware gebeurtenissen gebaseerde verhaal van een liefdadigheidsinstelling die jongeren met autisme opvangt die nergens anders terecht kunnen. Dat gebeurt gedeeltelijk buiten de regels van de reguliere zorg om en met veel liefde, inzet en inventiviteit. De cast is een mix van professionele acteurs en spelers die echt autisme hebben. Dat levert een overtuigend resultaat op. Af en toe dreigt de film wat sentimenteel of voorspelbaar te worden, maar de randjes zijn steeds net scherp genoeg om dat te voorkomen. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

Veel grote regisseurs maken in de loop van hun carrière een trilogie over een bepaald onderwerp of thema. Zo levert Martin Scorsese, na Goodfellas en Casino, met deze film het derde deel af van zijn serie misdaad- en maffiafilms. Naast zijn vaste acteurs Robert de Niro en Joe Pesci (en in een bijrolletje Harvey Keitel) is dit keer ook Al Pacino van de partij. Een hele serie topacteurs dus waarmee Scorsese weer degelijk vakwerk aflevert, zoals we dat van hem gewend zijn: veel verwikkelingen met allerlei dubieuze figuren en veel muziek op de soundtrack. Dit keer is de film gedeeltelijk gebaseerd op ware gebeurtenissen: we zien hoe in de jaren ‘60 en ‘70 vakbondsleider Jimmy Hoffa steeds verder betrokken raakt bij de maffia. En dat alles tegen de achtergrond van een aantal historische gebeurtenissen zoals de Cubaanse raketcrisis, de aanval in de Varkensbaai, de moord op John F. Kennedy en later de verkiezing en impeachment van Richad Nixon. Technisch gezien is de film interessant omdat de hoofdrolspelers, die allen inmiddels rond de tachtig zijn, een groot gedeelte van de tijd met behulp van digitale trucage verjongd zijn. En dat is zeer overtuigend gedaan. Het levert een zeer fraaie aanvulling op het oeuvre van Scorsese op, maar echt verrassend is het allemaal ook weer niet. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.

In 1994 werd in Groot Brittannië een wet aangenomen die spontane feesten met dance muziek, meestal gehouden op oude industriële locaties, de zogenaamde “raves”, verbood. Volgens de regering van Tony Blair zouden die de jeugd in het verderf storten. Aan de vooravond van dat verbod luisteren twee jonge vrienden in een deprimerende buitenwijk van een Schotse stad naar een illegale zender die deze muziek speelt. Ze wachten vol spanning wanneer bekend zal worden gemaakt waar het allerlaatste feest georganiseerd zal worden. Johnno is wat timide en worstelt met zijn nieuwe stiefvader, een politieagent. Spanner is een lefgozertje dat thuis wordt geterroriseerd door zijn criminele broer. De hele vertelling bouwt op naar het grote feest waar alle verhaallijnen samenkomen. Daar komt, nadat de jongens een paar pillen hebben genomen, er ook plotseling kleur in de beelden, die daarvoor alleen zwart/ wit waren. Er volgt een apotheose op stampende muziek. De film roep onvermijdelijk herinneringen op aan Trainspotting, die andere Schotse film over een sub-cultuur met veel muziek, maar deze is rauwer en minder gelikt. Maar eerlijk gezegd ook wel wat simplistischer. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.