De Nederlandse astronaut André Kuipers heeft een film gemaakt. Althans, een compilatie van beelden die in de loop der jaren gemaakt zijn van verschillende ruimtemissies door verschillende landen. Er zijn vooral veel beelden van het ISS waar hij zelf twee keer heeft verbleven. De reis wordt getoond van begin tot einde. Van trainingen, lanceringen en de terugkeer naar de aarde. En we krijgen veel, heel veel van de aarde te zien, en de schoonheid daarvan vanuit de ruimte. Zoveel dat zelfs deze prachtige beelden toch op den duur wat gaan vervelen. De muziek is van Vangelis. Deze s niet nieuw; ook dit is een compilatie uit zijn ruime oeuvre. En ook hier geldt dat, behalve misschien voor degenen die hardcore fan zijn, het na verloop van tijd wel als een overdosis begint te klinken. Maar al met al toch een interessant en sympathiek project. Zie voor meer info op de IMDB en op  filmkrant.nl.

Wanneer de film begint, zien we een soort Duits model gezin in de jaren ’40. Vader, moeder en kinderen zwemmen in een rivier, en blijken in een keurig huis met daar omheen een fraaie tuin te wonen. Huisje, boompje beestje, een braaf leventje. Maar wanneer de vader op een bepaald moment een nazi uniform aantrekt, lijkt er toch iets vreemds aan de hand. En wanneer de camera meer beelden van de tuin toont, zien we achter de tuinmuur silhouetten van gebouwen die ons bekend voorkomen. Zijn dat niet de gebouwen van kamp Auschwitz? En ja, het gezin blijkt naast dat kamp te wonen. Het wordt duidelijk dat de vader de commandant van het kamp is. En dat de moeder van simpele afkomst is, en nu de schijn hoog houdt van de vrouw van een belangrijk man. Het kamp zien we verder nooit echt, we horen alleen geluiden: gesnauwde bevelen in het Duits, geschreeuw van slachtoffers, geblaf van honden. En we zien soms de rook van de schoorstenen of ‘s nachts de gloed van de ovens. En steeds meer scenes van de vader met andere nazi’s, die overleggen over hoe ze hun plannen zo efficiënt mogelijk kunnen uitvoeren. Een ijzingwekkende, klinische en fascinerende film over wegkijken. Net doen alsof de wereld aan de andere kant van die muur niet bestaat. Toen en nu. Want zijn er in de huidige wereld ook niet zulke muren? Zowel fysieke als denkbeeldige? Zie voor meer info op de IMDB en op  filmkrant.nl.

Fascinerende documentaire over een groep van acht vrienden uit het alternatieve (krakers) circuit die in 2013 naar Noorwegen, naar het Noorderlicht wilden varen. In een tot zeilboot omgebouwde loodsboot. Zonder enige ervaring in zeilen op zee, en met nauwelijks meer navigatiemiddelen dan een paar kaarten en hun iPhones. De overtocht van Schiedam naar Schotland liep ternauwernood goed af. Daarna ontstond er een splitsing in de groep en gingen er vijf van boord. De overige drie vertrokken op een stormachtige dag vanuit Schotland voor de oversteek naar Noorwegen. Van hen en van de boot is daarna nooit meer iets vernomen. Er zijn heel veel beelden van de voorbereidingen en van de reis naar Schotland, gemaakt met de telefoons van de vrienden. Het idee was om van de hele onderneming een filmverslag te maken. Via die beelden en via interviews met de overlevenden vormt deze film een aangrijpend verslag van een overmoedig, levensgevaarlijk  avontuur. Zie voor meer info op de IMDB en op  filmkrant.nl.

Soms komt er een film uit een ver verleden (1963) voorbij die in één klap alle films van het lopende jaar even doet vergeten. Zo’n film is ‘Melodie en Sous-sol’ van Henri Verneuil met fraaie rollen van de Franse legendes Jean Gabin en Alain Delon. Een soort film noir, in glorieus zwart-wit, met een coole jazzy soundtrack en met veel sfeervolle beelden van de Cȏte d’Azur. Gabin is een oudere crimineel die nog één keer een grote slag wil slaan met een overval op een casino. Daarvoor roept hij de hulp in van jonge hond en playboy Delon. Dat levert onder andere een prachtige sequentie van de overval op die bijna een half uur duurt, en waarin vrijwel niet gesproken wordt. Zoals gebruikelijk in een film noir loopt het hele avontuur (natuurlijk) niet goed af. En dat levert één van de mooiste ontknopingen uit de filmgeschiedenis op. Zonder geweld of achtervolgingen overigens. Meer daarover prijsgeven zou een enorme spoiler zijn! Zie voor meer info op op de IMDB.

Het is jammer maar helaas. Daniel Craig was de beste James Bond sinds Sean Connery, maar de vijfde en laatste film waarin hij 007 vertolkt is zeker niet de beste uit de serie. Alle vaste ingrediënten zijn aanwezig: exotische locaties, mooie vrouwen, futuristische gadgets, spannende achtervolgingen met mooie stunts (grotendeels echt uitgevoerd en niet uit de computer) en natuurlijk het hoofdkwartier van de grote schurk dat uiteindelijk wordt opgeblazen. Zo’n achtbaanrit lijkt niet lang genoeg te kunnen duren, maar deze film is met twee uur en drie kwartier echt te lang. Af en toe sleept het en is hij zelfs wat saai. Dat is natuurlijk dodelijk voor een Bond film. Wat ook niet helpt, is dat de megalomane superschurk nogal houtenklazerig wordt gespeeld door de acteur die doorbrak met de rol van de zanger van Queen in de biopic over die nog altijd ernstig overgewaardeerde band. Het einde van de film is dan wel weer verrassend. Hoe het nu verder moet met de serie wordt een groot vraagteken. Zie voor meer info op filmkrant.nl en op de IMDB.