Wanneer de film begint, zien we een soort Duits model gezin in de jaren ’40. Vader, moeder en kinderen zwemmen in een rivier, en blijken in een keurig huis met daar omheen een fraaie tuin te wonen. Huisje, boompje beestje, een braaf leventje. Maar wanneer de vader op een bepaald moment een nazi uniform aantrekt, lijkt er toch iets vreemds aan de hand. En wanneer de camera meer beelden van de tuin toont, zien we achter de tuinmuur silhouetten van gebouwen die ons bekend voorkomen. Zijn dat niet de gebouwen van kamp Auschwitz? En ja, het gezin blijkt naast dat kamp te wonen. Het wordt duidelijk dat de vader de commandant van het kamp is. En dat de moeder van simpele afkomst is, en nu de schijn hoog houdt van de vrouw van een belangrijk man. Het kamp zien we verder nooit echt, we horen alleen geluiden: gesnauwde bevelen in het Duits, geschreeuw van slachtoffers, geblaf van honden. En we zien soms de rook van de schoorstenen of ‘s nachts de gloed van de ovens. En steeds meer scenes van de vader met andere nazi’s, die overleggen over hoe ze hun plannen zo efficiënt mogelijk kunnen uitvoeren. Een ijzingwekkende, klinische en fascinerende film over wegkijken. Net doen alsof de wereld aan de andere kant van die muur niet bestaat. Toen en nu. Want zijn er in de huidige wereld ook niet zulke muren? Zowel fysieke als denkbeeldige? Zie voor meer info op de IMDB en op  filmkrant.nl.